De tijden veranderen, en met hen de eisen van hockey op topniveau. Terwijl het seizoen zich nu over meer dan 30 weken per jaar uitstrekt, duikt een nog weinig besproken fenomeen op in de fluistergesprekken van ouders: de moeilijkheid, of zelfs de onmogelijkheid, om nog echt met het gezin op vakantie te gaan. Een taboeonderwerp, want wie het ter sprake brengt, vreest dat hun kind gestraft zal worden omdat ze een paar dagen ontspanning verkozen boven een ononderbroken aanwezigheid op het veld. Maar de realiteit is onmiskenbaar: vandaag dicteert hockey in de Eredivisie de gezinsagenda.
Afgelopen weekend, het eerste van de Krokusvakantie voor Franstalige jongeren, was daar een treffend voorbeeld van. Voor gezinnen met een kind dat in de hoogste reeksen speelt, was het simpelweg onmogelijk om al bij de start van de vakantie op reis te vertrekken. De reden? De finalerondes van het kampioenschap vielen precies in datzelfde weekend. Zelfs de meest vooruitziende ouders, die een vertrek op zaterdagavond na de halve finales hadden gepland, moesten hun plannen herzien: bij winst werd de finale immers... de volgende dag gespeeld. Het resultaat? Een vakantie-uitstapje dat werd ingekort of zelfs volledig geannuleerd.
Hockey eerst, vakantie daarna (of niet)
En dat is nog maar het topje van de ijsberg. Want als de Krokusvakantie tenminste nog twee hockeyvrije weekends biedt, is de paasvakantie een echte nachtmerrie. Aan Vlaamse kant loopt die van 7 tot 20 april, met wedstrijden op 5-6 en 12-13 april. Voor Franstalige spelers, van wie de lentevakantie van 28 april tot 11 mei duurt, is het niet veel beter: zij zien twee weekends verstoord door competitie op 3 en 10 mei. Met andere woorden: afwezigheid betekent automatisch het missen van twee wedstrijden. En op Eredivisieniveau is een gemiste match vaak synoniem met verlies van een basisplaats, of erger nog, spanningen binnen het team.
Natuurlijk hoor je soms wel een geruststellend "ze redden zich wel". Maar alle betrokken ouders weten dat de realiteit anders is. Een speler die belangrijke wedstrijden mist, loopt het risico zijn plek in de ploeg te verliezen. In een wereld waar de concurrentie steeds heviger wordt, worden afwezigheden, zelfs als ze perfect te verantwoorden zijn, niet altijd vergeven.
Een opoffering zoals zoveel andere
Het is een feit: topsport eist offers. Lange tijd ontsprong hockey, een beetje, die dans met een relatief soepel speelschema, maar die tijd is voorbij. De toename van het aantal clubs en spelers, de stijgende professionalisering en het steeds hogere competitieniveau hebben de spelregels veranderd. Wie zich vandaag engageert in hockey, moet keuzes maken. En soms worden die keuzes gewoon voor je gemaakt.
De ironie? Deze opofferingen bieden geen enkele garantie op succes. Een kind kan zijn vakanties laten schieten, zich eindeloos afbeulen op training, het beste van zichzelf geven… en toch de halve finales niet halen of niet geselecteerd worden. Hockey is een sport van verdienste, dat zeker, maar ook een sport van onzekerheid. Er zijn geen vaste beloften, geen automatische beloning voor inzet.
Toch worden deze beperkingen meestal zonder morren aanvaard. Gezinnen passen zich aan, boeken hun vakanties op basis van de sportkalender in plaats van de voordeligste periodes of hun eigen behoeften. Is het een noodlot? Misschien. Een onrechtvaardigheid? Waarschijnlijk. Maar voor sommigen is het vooral de prijs die je betaalt voor een droom: de kans om op een dag je kind een gouden medaille rond de nek te zien hangen.
Dus, meer vakantie voor de dapperen? Misschien niet. Maar uiteindelijk wél meer verhalen om te vertellen...
Comments